داستان حضرت آدم(ع)

نام مبارك  حضرت آدم (ع)، كه نخستين پيامبر است، بيست و پنج باردر قرآن آمده است. امام صادق (ع) مي فرمايد:دليل ناميدن آدم به اين نام بدان خاطر است كه او از پوسته و قشر زمين آفريده شده است.

خداوند آدم را بدون پدر و مادر آفريد تا دليلي باشد بر قدرت الهي. وي نهصد و سي سال عمر كرد و سرانجام در پي تبي طولاني در روز جمعه يازده محرم وفات يافت.

آدم از دو بعد تشكيل شده است: جسم و روح. خداوند نخست جسم او را ساخت و سپس از روح خويش در او دميد و او را به صورت كامل زنده ساخت.

هنگامي كه خداوند اراده كرد تا در زمين خليفه و نماينده اي كه حاكم زمين باشد قرار دهد، فرشتگان از اين خبر شگفت زده شدند و عرضه داشتند: آيا در زمين انساني را قرار مي دهي كه با گناه و معصيت در آن فساد كند و به خونريزي بپردازد در حاليكه ما آنگونه كه در شان توست تو را منزه دانسته و به شكرانه ات تو را مدح و ستايش مي گوییم. آنها خود را به جانشيني در زمين سزاوار تر مي پنداشتند اما خداوند با اسرار غيبي كه بر  آنان پوشيده بود فرمود: خداوند چيزي را مي داند كه آنان از آن آگاهي ندارند. پس از آفرينش آدم (ع) خداوند اسماء را به او آموخت تا در زمين توان يافته و از آن بهره مند گردد. از طرفي خداوند سبحان اراده فرموده بود كه عينا به فرشتگان بنماياند اين آفريده جديد كه به ديده حقارت بدان مي نگريستند داراي دانش و شناختي برتر از آنان  است سپس از جانب خداوند به فرشتگان دستور رسيد كه چنين سنبل خلقت را مورد تكريم و احترام فوق العاده قرار دهند و بر آدم سجده كنند و همه سجده كردند به جز ابليس كه سرپيچي كرد و تكبر ورزيد و از كافران محسوب گشت.

پس از برگزيدگي آدم و مسجود فرشتگان قرار گرفتن به وي و زوجه اش از جانب خداوند دستور رسيد كه در بهشت مسكن گزينند و به نعمتهاي خدايي متنعم گردند ولي از يك درخت ممنوعه تناول نكنند و نزديك آن نگردند ولي شيطان  آنهاراوسوسه كرد و با فريبكاري ازمقامشان فرود آورد و لباسهاي كرامت و احترام از اندامشان فروريخت و آدم و حوا سريع به  اشتباه خود پي بردند و توبه كردند ولي خداوند آنها را از بهشت به زمين فرود آورد و آنها را آگاه ساخت كه بايد در زمين اقامت كنند و آنرا آباد سازند و تا پايان عمرشان از آن بهره مند شوند.

آدم و حوا وقتي از بهشت دنيا اخراج شدند در سرزمين مكه فرود آمدند .حضرت آدم بر كوه صفا در كنار كعبه هبوط كرد از اينرو آنرا كوه صفا گويند كه آدم صفي ا.. (برگزيده خدا) در آنجا وارد شد و حضرت حوا بر بالاي كوه مروه (يعني زن كه منظور حوا است) فرود آمد و در آن سكونت گزيد .

آدم چهل شبانه روز به سجده پرداخت و از فراق بهشت گريه كرد و به گناه خود اقرار نمود و خداوند مهربان به آنها لطف كرده و كلماتي را به آنها آموخت تا آدم و حوا در دعاي خود آن كلمات را از عمق جان بگويند و توبه خود را آشكار و تكميل نمايند.

آن نامها عبارت بودند از: محمد       علي        فاطمه       حسن          حسين

قال امام صادق (ع) : اذا صمت فليصم سمعك و بصرك و شعرك و جلدك

آنگاه كه روزه می ‏گيرى بايد چشم و گوش و مو و پوست تو هم روزه‏ دار باشند.